Την περασμένη Παρασκευή, 16 Αυγούστου, βγήκα με τη μηχανή για να πάω στις δουλειές μου, ακολουθώντας τις συνηθισμένες μου καθημερινές διαδρομές. Κάτι μου φάνηκε περίεργο, με ξένισε, με δυσκόλευε σχεδόν στην οδήγηση. Μου πήρε μερικά φανάρια για να καταλάβω τι ήταν: όλες οι λάμπες στους σηματοδότες λειτουργούσαν!
Ποιο το περίεργο; θα ρωτήσετε, και με το δίκιο σας. Τους τελευταίους πολλούς μήνες, δεν μπορώ να υπολογίσω από πότε αυτό άρχισε, όλοι ανεξαιρέτως οι σηματοδότες που συναντούσα στον δρόμο μου είχαν καμένες λάμπες. Μιλώ για τους κεντρικότερους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Επειδή δεν κάηκαν όλες ταυτόχρονα κι επειδή σε κάθε σηματοδότη όλο και κάποια λάμπα άναβε, είχα προσαρμοστεί. Ήξερα σε ποια διασταύρωση θα κοιτάξω σε ποια μεριά. Πήγαινα πάρα πολύ προσεκτικά, γνωρίζοντας ότι ίσως ο οδηγός του οχήματος που έρχεται από την άλλη μεριά της διασταύρωσης δεν έχει καμιά λάμπα να τον καθοδηγήσει, άρα πρέπει προσέχω διπλά, εφόσον είμαι και με δίτροχο.
Έμαθα να κοιτάζω αυτόματα, πλησιάζοντας σε φανάρι, στη λάμπα που ήξερα ότι άναβε. Αν κι αυτή είχε στο μεταξύ καεί, αμέσως έψαχνα εναλλακτική. Συνήθισα να ψάχνω χρώμα μέσα από φυλλωσιές δένδρων και πίσω από στύλους που, συχνότατα, κρύβουν τα φώτα στους σηματοδότες. Ήξερα όλες τις σπασμένες λάμπες, εκείνες που έβγαζαν λευκό φως, ήμουν πάντα έτοιμη να κοιτάζω, εναλλακτικά, το χρώμα στις λάμπες για τους πεζούς (εκείνες που λειτουργούσαν, εννοείται).
Και ξαφνικά, την περασμένη Παρασκευή όλες οι λάμπες άναβαν κανονικά. Όλες, όμως! Ήταν δουλειά του αναδόχου της εργολαβίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας όπου ανήκει η ευθύνη για τους δρόμους.
Για αρκετά φανάρια, ένιωθα ένα άβολο συναίσθημα που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω από πού προέρχεται. Μετά από λίγο, κι αφού κατάλαβα ότι εξακολουθώ να κοιτάω στα σημεία όπου ήξερα ότι υπάρχουν λάμπες που ανάβουν, σκέφτηκα ότι αυτό είναι μια κανονικότητα. Μια κανονικότητα την οποία δεν περίμενα να ξανασυναντήσω.
Δεν ξέρω πώς αντέδρασαν οι άλλοι οδηγοί, έτσι κι αλλιώς ήταν ελάχιστοι, καθώς οι μέρες ήταν νεκρές λόγω αργιών. Θα δούμε από σήμερα.
Σκέφτηκα, όμως, πώς μπορεί να είναι η επιστροφή σε μια «φυσιολογική» ζωή. Από εκεί που συνηθίζεις σε abnormal καταστάσεις, οξύνεις τα αντανακλαστικά σου, υιοθετείς απίθανες συνήθειες, επιστρατεύεις κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο επιβίωσης, ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια κανονικότητα ξένη προς αυτό που έμαθες να ζεις.
Στ΄ αλήθεια περίεργο συναίσθημα.
Της Χριστίνας Ταχιάου
Πηγή: protagon.gr
