Εάν δεν εφαρμοστεί στη χώρα τολμηρή και ρεαλιστική πολιτική που να ξεπερνάει τον ανταγωνισμό και την εμμονή των παρατάξεων στον γνωστό ανεύθυνο αριστερισμό και λαϊκισμό φτηνής κατανάλωσης ούτε η οικονομία ούτε η κοινωνία θα δουν άσπρη μέρα. Σε αυτή δε την πολιτική χαβούζα θα θυσιαστούν και τα υπολείμματα όλων των ιδεολογικών οραμάτων των πολιτών.
Όποιος σπεύσει να με χαρακτηρίσει κινδυνολόγο του συνιστώ να διαθέσει (όπως και εγώ) κάμποσο χρόνο και να «φωτογραφίσει» αλλά «χωρίς κομματικά γυαλιά» το «οπλοστάσιο» που διαθέτει σήμερα η κυβέρνηση σε συνδυασμό και με τις δυνατότητες που θα δοθούν σε μια αυριανή κυβέρνηση για να μας βγάλει από την «χαβούζα» και να μας οδηγήσει σε «στεγνό» και σίγουρο μονοπάτι.
Το μέγα «όπλο» για την αντιμετώπιση της ανεργίας (το έχουμε ήδη περιγράψει) είναι τα προγράμματα απασχόλησης που θα κινηθούν από το 2013 μέχρι το 2015 κοντά στα 250 εκατ. ευρώ, στην καλύτερη περίπτωση. Πρόκειται όμως για όπλο επικίνδυνο «αυτανάφλεξης», καθώς τα επίπεδα επιδοτήσεων θα οδηγήσουν σε πτώση του μηνιάτικου κάτω και από τα 400 ευρώ και χωρίς ασφάλιση. Έτσι συμβαίνει κάθε φορά που επιδοτείται η εργασία… Διαβάζοντας προσεκτικά θα δείτε ότι το πρώτο πρόγραμμα θα δώσει λεφτά το 2014. Και αυτό εάν υπάρξουν πόροι στον κρατικό κορβανά γιατί έχουμε σε εκκρεμότητα την δόση Οκτωβρίου. Μην ξεχνάτε ότι στην Βόρειο Ελλάδα και αλλού έκλεισαν ήδη επιχειρήσεις γιατί ουδέποτε εισέπραξαν εγκεκριμένες επιδοτήσεις και ενισχύσεις προγραμμάτων αφού δεν υπήρχαν πόροι στις δημόσιες επενδύσεις.
Το δεύτερο μέγα «όπλο» είναι τα προγράμματα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της εξωστρέφειας των επιχειρήσεων που δήθεν προορίζονται (περίπου ως σχέδιο Μάρσαλ) για την αναθέρμανση της οικονομίας. Εδώ μιλάμε για 50 εκατ. ευρώ που θα ενισχύσουν την εξωστρέφεια και στην καλύτερη περίπτωση 250 εκατ. ευρώ για επενδύσεις. Πρόκειται για επιδοτήσεις στις οποίες παρεμβάλλονται οι Τράπεζες και η συμμετοχή του ιδιώτη (πράγμα αρνητικό στην πράξη) που έτσι και αλλιώς αποκλείεται να εκταμιευθούν στο τέλος του 2013 και (σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα προηγουμένων προγραμμάτων) θα φθάσουν στα ταμεία των επιχειρήσεων (αν τελικά υπάρξουν λεφτά) περίπου το 2015.
Και από τα βασικά αυτά όπλα ας πάμε στις «εφεδρείες».
Το πρώτο που διαφημίστηκε ήταν η γνωστή μας μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση για να δείξουμε δήθεν ότι η οικονομία αντέχει να κάνει μειώσεις στην φορολογία.
Αποδείχθηκε όμως μέτρο – παρωδία που γελοιοποιήθηκε ακόμη και με την τιμή της πορτοκαλάδας… Να σκεφτεί δε κανείς ότι εδώ και τρεις μήνες ασχολήθηκε σύσσωμη η κυβέρνηση ενώ (στην εφαρμογή του) πρόκειται για μια διαδικασία αρμοδιότητας ενός τμηματάρχη υπουργείου…
Και πάμε τώρα στα «αμυντικά» όπλα για να συντηρηθεί το σημερινό κατεστημένο κράτους και κρατικοδίαιτης συμπεριφοράς.
Η υποδοχή των «λουομένων» θα γίνει με τους νέους λογαριασμούς της ΔΕΗ που θα προκαλέσουν «ηλεκτροπληξίες» σε όσους από το ένα χέρι κρατάνε τις ειδοποιήσεις για το ρεύμα και από το άλλο τα εκκαθαριστικά της φορολογικής δήλωσης.
Μέσα δε στο κλίμα αυτό η προοπτική φορολόγησης των ακινήτων από το 2014 και μετά σε συνδυασμό με την διατήρηση των φορολογικών χαρατσιών του 2012 τουλάχιστον μέχρι το 2016 θα προκαλέσει τα νέα λουκέτα.
Αυτήν την ώρα λοιπόν του πλήρους αδιεξόδου το μόνο που απομένει ως στοιχείο ελπίδας για ανατροπή της καταστροφικής πορείας είναι η πολιτική ευθύνη για επιχειρηματική «επιστράτευση» πάνω σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της εσωτερικής κρίσης.
Γνωρίζω πολύ καλά (από συζητήσεις και υποδείξεις εκπροσώπων μεγάλων επιχειρηματικών ομάδων προς την κυβέρνηση) ότι υπάρχει πρόθεση, της αγοράς, για κοινή δράση με συγκεκριμένες προϋποθέσεις αρκεί η Πολιτεία και οι πολιτικοί της να αποδεχθούν την ανάγκη απόλυτης σύνδεσης όλων των οικονομικών επιλογών με την ανάπτυξη.
Πρόκειται για προτάσεις που καλύπτουν την σύμφωνη γνώμη περισσοτέρων από 2000 επιχειρήσεις και συνιστούν μεταξύ πολλών άλλων:
Σύνδεση της φορολογικής πολιτικής με τις επενδύσεις και την απασχόληση.
Σύνδεση της τιμολογιακής πολιτικής στην ενέργεια με την εξωστρέφεια και τα αποτελέσματα εξαγωγών και επίσης με την απασχόληση.
Σύνδεση της εργατικής πολιτικής και του καθεστώτος ασφάλισης με την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από την ανάγκη να αφεθεί ελεύθερη η αγορά να «τα βρει» με τους εργαζόμενους οι οποίοι αντιλαμβάνονται πλέον την έλλειψη ανταποδοτικότητας στο «Γολγοθά» της ασφάλισης που ανηφορίζουν εδώ και χρόνια. Ενδιαφέρουσες προτάσεις στο θέμα αυτό έχω συναντήσει και στα κατά καιρούς σχόλια έμπειρων σχολιαστών της στήλης (silvestar, spyridon, yarraboy, tthemistoklis, Karanti, maria).
Υπουργοί και στελέχη υπουργείων έχουν επίσης στα χέρια τους προτάσεις για μετατροπή των προϋποθέσεων απασχόλησης σε κίνητρα για την ίδια την απασχόληση χωρίς την παρέμβαση των «θεάτρου» των κοινωνικών εταίρων που έχει τεράστιες ευθύνες για το σημερινό χάλι.
Γιατί όμως όλα μένουν στο συρτάρι ενώ ξέρουν ότι ο «πόλεμος» με την αγορά εργασίας για δήθεν προστασία των εργαζομένων (ευνοεί μόνο τους τυχάρπαστους) και όχι νοικοκυραίους με αποτέλεσμα να καταλήγει εναντίον της ίδιας της εργασίας;
Του Γιώργου Κράλογλου
Πηγή: capital.gr
