Λύσσαξαν. Στις ειδήσεις, στις εκπομπές, στα social media, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», σχολιαστές και αναρμόδιοι, πονόψυχοι και σκεπτικιστές. Και τα κόμματα, φυσικά. Μη χάσουν…
Για τα παιδιά στη Λάρισα λέω, που πέθαναν από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του άνθρακα, επειδή έβαλαν το μαγκάλι μέσα στο σπίτι, προκειμένου να ζεσταθούν.
Λύσσαξαν ότι «η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της». Ότι «δεν έμαθαν τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα». Ότι «το μνημόνιο σκοτώνει». Ότι «υπάρχουν και νεκροί για τους οποίους δεν φώναξαν επαρκώς (οι άλλοι)». Ότι «ο τάδε ειρωνεύτηκε». Ότι «ο δείνας δεν ήταν αρκετά τραγικός όταν το σχολίασε». Τι ωραία ευκαιρία για show!
Πόσο δύσκολο είναι να το βουλώσουμε; Μιλάμε για θανάτους, θανάτους νέων παιδιών. Λες και περιμένουμε τους θανάτους με μια άγρια λαχτάρα, για να έχουμε να πούμε, να κατατροπώσουμε «τον άλλον». Να κάνουμε εντύπωση, να τσιρίξουμε, να κερδίσουμε στο διαγωνισμό ευαισθησίας ή κυνικότητας.
Το κακό είναι ότι οι κορόνες δεν ακούγονται, πια, ελκυστικές. Έχουν εκτοξευθεί τόσο πολλές, που πλέον δεν εντυπωσιάζουν και δεν ωθούν προς μια αποτελεσματική κατεύθυνση, προς αυτήν της πίεσης για μια κοινωνική πολιτική που θα αντιμετωπίσει με ευαισθησία και θα δώσει λύσεις για τις πιο αδύναμες ομάδες του πληθυσμού. Οι κορόνες λειτουργούν αποτρεπτικά, δεν φέρνουν, πια, κανένα αποτέλεσμα: Είναι τόσο θορυβώδεις που στο τέλος κλείνεις τα αυτιά σου.
Και δεν είναι καιρός για να κλείνουν τα αυτιά της κυβέρνησης. Το αντίθετο.
Της Χριστίνας Ταχιάου
Πηγή: protagon.gr
