Βάζω ότι στοίχημα θέλετε. Ακόμη και σήμερα να γνωρίζαμε τα πραγματικά (εκμεταλλεύσιμα) αποθέματα φυσικού αερίου η «αλά-γκρέκα» αξιοποίησή τους θα περάσει το 2030. Μέχρι τότε ας καταφέρουμε, στο κράτος καραγκιόζη, να δίνουμε άδειες για εργοστάσια ή ξενοδοχεία σε 3 μήνες, τουλάχιστον, αντί τους 30 και βάλε.
Κάνω την επισήμανση αυτή φέρνοντας στο μυαλό μου τους Νορβηγούς πολιτικούς και πως συμπεριφέρθηκαν όταν την δεκαετία του 1970 αξιοποιούσαν (εντελώς αθόρυβα) τα πετρέλαια της Βόρειας Θάλασσας.
Τον Ιούνιο του 1979 μετείχα σε ένα δημοσιογραφικό ταξίδι που οργάνωσε η Νορβηγική εταιρία πετρελαίων Statoil για να παρουσιάσει την εξέδρα και το έργο άντλησης των πετρελαίων. Ρώτησα τότε τον οικοδεσπότη μας νεαρό υπουργό Βιομηχανίας και Πετρελαίων της Νορβηγίας: «Φοβάστε μήπως οι Νορβηγοί αρχίσουν τώρα να σκέπτονται ως Άραβες;». Εντελώς αβίαστα μου απάντησε «Εμείς οι Νορβηγοί είμαστε ψαράδες, ξυλοκόποι, ξυλάδες και χαρτοπαραγωγοί. Και έτσι θα μείνουμε. Αλίμονο να πάρουν τα μυαλά μας αέρα τώρα με τα πετρέλαια».
Πράγματι οι Νορβηγοί έτσι και έμειναν.
Εάν λοιπόν και εμείς, κατ αρχήν, δεν σοβαρευτούμε ως κράτος ώστε να λειτουργούμε χωρίς να βγάζουμε μίσος και ταξική εκδίκηση σε ότι λέγεται ιδιωτική επένδυση είναι λάθος να περιμένουμε ότι θα επιτύχουμε επωφελείς συμφωνίες με ερευνητικούς ομίλους και άλλα κράτη ακόμη και για την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Η απαισιοδοξία μου πηγάζει από την βεβαιότητά μου ότι μεταξύ υπαρκτών και βεβαιωμένων αποθεμάτων υδρογονανθράκων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όπως υπάρχει άλλη τόση απόσταση μεταξύ βεβαιωμένων και οικονομικά εκμεταλλεύσιμων.
Και αυτά αφορούν μόνο το φυσικό αέριο.
Αν θελήσουμε και πετρέλαια στην Ελλάδα δεν μας φτάνει ούτε το 2050. Ενώ λοιπόν ακόμη μιλάμε μόνο για υπαρκτά αποθέματα φυσικού αερίου και πιθανά πετρελαίου το θέμα έχει ήδη εμπλακεί στα γρανάζια της πολιτικής και των πολιτικών αντιπαραθέσεων (όπως πάντα συμβαίνει στην Ελλάδα) με κίνδυνο να τελματωθεί και πάλι.
Αλλά και όταν αρχίσουν οι (ουσιαστικές) εξορυκτικές έρευνες θα φάμε μια δεκαετία σε γκρίνιες και περιπλοκές από οργανωμένες ομάδες ακόμη και ψαράδων και βοσκών με κινήματα του τύπου «…Ψοφάνε τα ψάρια και τα πρόβατα» Και άρα σταματήστε τις έρευνες.
Είμαι ακόμη βέβαιος ότι το πετρελαϊκό σε όλες του τις φάσεις από τις έρευνες μέχρι την διύλιση και την εμπορία γενικά θα είναι το νέο μεγάλο και συνεχές πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων τα επόμενα χρόνια γιατί οι αποκρατικοποιήσεις, το λαθρεμπόριο, οι τιμές και (πολύ σύντομα) οι εισαγωγές θα ταλανίσουν τους πάντες και τα πάντα.
Για αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι καλύτερα να προσγειωθούμε όπως οι Νορβηγοί, και να καταλάβουμε ότι προς το παρόν δεν είμαστε Εμίρηδες… Είμαστε κακομοίρηδες…
Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι έχουμε ανάγκη τους ιδιώτες επενδύτες και τις επενδύσεις για να σταματήσουμε να είμαστε μετά τους Βούλγαρους και τους Σκοπιανούς οι δύστυχοι των Βαλκανίων.
Αυτό δηλαδή που πολύ ευχαρίστως θα ήθελαν να συναντήσουν μετά από χρόνια οι Γερμανοί και στην συνέχεια οι Τούρκοι.
Είναι μοναδική ευκαιρία σήμερα πρώτα απ όλα να αναβαθμίσουμε την δημόσια διοίκηση φτιάχνοντας ένα καλύτερο κράτος που να μπορεί να υποδεχτεί ιδιώτες επενδυτές χωρίς να τους μισεί και να τους ταλαιπωρεί βγάζοντας ταξικό κόμπλεξ.
Αυτό πρέπει να το αντιληφθούν οι πάντες μιας και η κρατική μηχανή δεν θα μειωθεί μεν αλλά δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποτελεί χοάνη ένταξης άχρηστων υπαλλήλων με μοναδικό προσόν την κομματική σύσταση.
Όταν λοιπόν μόνο ο ιδιωτικός τομέας προσφέρεται για την απορρόφηση των ανέργων και την συνεχή παραγωγή θέσεων εργασίας δεν είναι δυνατόν ( για παράδειγμα) να μην έχουν κύρος ακόμη και τα κρατικά έγγραφα.
Γιατί δεν είναι μόνο τα 2-3 χρόνια των καθυστερήσεων στην έκδοση των αδειών (όπως θίγω στον πρόλογο του σημειώματος) είτε πρόκειται για εργοστάσια, είτε για εργοτάξια, είτε ακόμη και για ξενοδοχεία.
Οι άδειες που εκδίδουν τα υπουργεία Ανάπτυξης και ΥΠΕΚΑ δεν παρέχουν καμία εγγύηση ισχύος για τα χρόνια που εκδόθηκαν.
Ο επιχειρηματίας ανεξάρτητα από την εφαρμογή των όρων που αναγράφονται στην άδειά του είναι εκτεθειμένος μέχρι και στα καπρίτσια της συζύγου του Δημάρχου επειδή οι παρέες της δεν θέλουν μέσα στα πόδια τους την συγκεκριμένη επιχείρηση… (συνέβη στην Πελοπόννησο).
Μια αγωγή του Δημάρχου λοιπόν και η άδεια του εργοστασίου ή του ξενοδοχείου γίνεται αυτομάτως κουρελόχαρτο μέχρι να εκδικασθεί η υπόθεση…
Από την άλλη πλευρά κανείς επιχειρηματίας δεν είναι σίγουρος ότι θα ανανεωθεί η άδειά του στο ίδιο μέρος αφού η Ελλάδα δεν έχει ακόμη πλήρες πολεοδομικό και κυρίως χωροταξικό σχέδιο.
Υπάρχουν χιλιάδες γραφειοκρατικές περιπτώσεις που σιγά -σιγά θα φωτίσει η στήλη που ζητά και την βοήθεια των αναγνωστών της.
Αρχικά όμως είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε ότι αντί να πετάμε να κολυμπάμε στην ευτυχία του φυσικού αερίου ας αποφασίσουμε επί τέλους τι οικονομικές δραστηριότητες θέλουμε.
Και κυρίως πως θα τις αποκτήσουμε.
Του Γιώργου Κράλογλου
Πηγή: capital.gr
