Σε μία σοβαρή χώρα οι άνθρωποι θα είχαν συγκεντρωθεί μετά από μία τόσο μεγάλη οικονομική κρίση και θα συζητούσαν ορισμένα κρίσιμα για το μέλλον τους ζητήματα. Σίγουρα για το πώς θα θωράκιζαν θεσμικά την Δημοκρατία τους, έτσι ώστε να μην φτάναμε στο μέλλον στο ίδιο σημείο εξαιτίας αλόγιστων πολιτικών επιλογών. Κι οπωσδήποτε ποιο οικονομικό μοντέλο θα ήθελαν να ακολουθήσουν στο μέλλον.
Εδώ, όμως, ασχολούμαστε με άλλα. Για παράδειγμα, με το αν είναι ή όχι κεκτημένο δικαίωμα του εργατικού κινήματος οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων. Αντίθετα, το να ασχοληθεί το εργατικό κίνημα με την ανάπτυξη είναι κάτι δαιμονικό! Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Η συζήτηση δεν μπορεί να γίνει μόνο με μία πλευρά. Χρειάζεται όλοι να καθίσουν στο τραπέζι. Και χρειάζεται η συζήτηση να είναι ουσιαστική και ειλικρινής.
Ας ρωτήσουν τους εργάτες του Περάματος για τις συνθήκες της ζωής τους. Κι ας ρωτήσει κάποιος τους συνδικαλιστές του χώρου για τις σημερινές τους προτεραιότητες, σε σχέση με εκείνες της προηγούμενης δεκαετίας. Η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη είναι νεκρή. Δεν ανήκει ούτε στο κεφάλαιο ούτε στην εργατική τάξη. Ποιος κέρδισε τον «πόλεμο»;
Αύριο όλη η Ελλάδα μπορεί να γίνει μία απέραντη νεκρή επιχειρηματική ζώνη. Δεν είμαστε μακριά από αυτό το σημείο. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη ελπίδες η κατάσταση να μην φτάσει σε εκείνο το σημείο. Υπάρχει ακόμη η πιθανότητα της αντιστροφής της τάσης. Όσο υπάρχουν ακόμη επιχειρήσεις που επιμένουν, η ελπίδα παραμένει. Δηλαδή, όσο υπάρχουν εστίες επιχειρηματικότητας.
Οι επιχειρηματίες, όμως, είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα. Οι αρνητές του διαλόγου θα έλεγαν ότι ο διάλογος σημαίνει συμβιβασμό. Κάνουν λάθος! Ο διάλογος μπορεί να αναδείξει νέα στοιχεία που να αποδυναμώσουν το όραμα της… επανάστασης. Αυτό, όμως, είναι άλλο θέμα συζήτησης. Η ουσία είναι ότι δεν μπορεί κανείς να συζητήσει για ένα μελλοντικό μοντέλο ανάπτυξης δίχως και την συμμετοχή των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι δικαιούνται μέρισμα από την Ελλάδα του αύριο.
Και φτάνουμε στην τρίτη πλευρά, για να κλείσει το τρίγωνο! Το πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που πρέπει να αυτοπροσδιορισθεί εκ νέου, βάζοντας κανόνες στο παιγνίδι. Ή καλύτερα αποδεχόμενο και σεβόμενο τους κανόνες που θα θέσουν οι κοινωνικοί εταίροι.
Όταν μιλάμε για διάλογο, μιλάμε στην πραγματικότητα για μία επανάσταση. Πως αλλιώς μπορεί να ονομάσει κάποιος μία εκ βάθρων μεταρρύθμιση στην Παιδεία με σκοπό την σύνδεσή της με την παραγωγή; Την κωδικοποίηση των Νόμων; Την δημιουργία κανόνων στην αγορά κατοικίας; Την οικοδόμηση ενός σταθερού πλαισίου στην φορολογία; Την συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου για τον τουρισμό, την ενέργεια και την γεωργία; Νομίζετε ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν από μόνα τους; Σας κάλεσε κανείς στο τραπέζι του διαλόγου;
Του Θανάση Μαυρίδη
Πηγή: capital.gr
