Δημαρχείο ή καφενείο;

Χωρίς να έχω τίποτε εναντίον των συμπαθέστατων καφενείων, προχθές, μετά από μια διπλή εμπειρία στο Δημαρχιακό Μέγαρο της Βέροιας αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά εντός μου αν εργαζόμαστε (οι υπάλληλοι και οι μισθοδοτούμενοι αιρετοί) και προσπαθούμε να προσφέρουμε στα κοινά (οι εθελοντές αιρετοί) σε δημόσιο κτίριο όπου τηρούνται οι στοιχειώδεις συνθήκες ευπρέπειας, ηρεμίας και ανταλλαγής απόψεων ή σε καφενείο όπου υπερισχύει το «δίκαιο» αυτού που φωνάζει δυνατότερα και εκφέρει τον πιο «γουστόζικο» και καυστικό λόγο, γεμάτο ύβρεις, προσβολές, υπερβολές και γενικεύσεις.   

Λυπάμαι που θα το θέσω έτσι ωμά και χωρίς καθόλου διπλωματία αλλά πιστεύω πως εκείνοι από τους συμπολίτες μας που έχουν κάποιο παράπονο (δίκαιο ή άδικο) να εκθέσουν, μια καταγγελία (ορθή ή ανυπόστατη) να καταθέσουν, ένα πρόβλημα (μικρό ή μεγάλο) να διευθετήσουν, θα πρέπει να είναι πιο κόσμιοι στη συμπεριφορά τους, πιο ήπιοι στην εκφορά του λόγου τους και κυρίως έχοντας τη συναίσθηση πως βρίσκονται μέσα σε ένα Δημαρχιακό Μέγαρο και όχι στο καφενείο της γειτονιάς τους. Και αυτό το σημειώνω, όχι τόσο γιατί «προσβάλλονται» κάποιοι εργαζόμενοι, αιρετοί, επισκέπτες του χώρου εκείνη τη στιγμή, όσο γιατί με τέτοιου είδους συμπεριφορές, χάνουν  το δίκιο τους όταν το έχουν, είναι αναποτελεσματικοί στη διαμαρτυρία τους, δεν πετυχαίνουν τελικά το σκοπό του όποιου διαβήματός τους. Τέλος, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως οι εργαζόμενοι, οι αιρετοί, οι συνεργάτες του Δήμου δεν είναι σάκοι του μποξ επάνω στους οποίους μπορεί να εξασκεί λεκτική, συμπεριφορική ή και σωματική βία οποιοσδήποτε θεωρεί πως αδικήθηκε, οποιοσδήποτε νομίζει ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, οποιοσδήποτε πιστεύει ότι αυτοί είναι η πηγή όλων των δεινών του βίου του. Αρκετά πια με τον λαϊκισμό όλων αυτών των δεκαετιών που επέτρεψε στον κάθε πολίτη να θεωρεί πως έχει το ελεύθερο να εξακοντίζει όλο το «άχτι του», την πικρία του, τη χολή του εντέλει, σε πρόσωπα που εν πολλοίς και συνήθως, ελάχιστα ευθύνονται πραγματικά για τα όποια προβλήματά του. Τα φαινόμενα αυτά που συμβαίνουν αρκετά συχνά τελευταίως στο εσωτερικό του Δημαρχείου πρέπει να περιοριστούν και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να ληφθούν οι ανάλογες αποφάσεις από τη Δημοτική αρχή προς αυτή την κατεύθυνση.

Προτείνεται για τούτο:

1.    Να τηρείται απαρεγκλίτως η ώρα του Δημότη τόσο από τη Δήμαρχο όσο και από τους αρμοδίους αντιδημάρχους. Στις υπόλοιπες εργάσιμες ώρες της εβδομάδας, οι Δημότες θα μπορούν να απευθύνονται ΜΟΝΟ στο γραφείο παραπόνων και εξυπηρέτησης των Δημοτών.
2.    Να δημιουργηθεί γραφείο παραπόνων και εξυπηρέτησης των Δημοτών (ίσως χρησιμεύσει γι αυτό και το γραφείο της Δημοτικής Κοινότητας, οψέποτε συσταθεί!) όπου οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να εκθέτουν τα παράπονα, τις καταγγελίες και τα αιτήματά τους και να λαμβάνουν υπεύθυνες και εμπεριστατωμένες απαντήσεις εντός σύντομου χρονικού διαστήματος.
3.    Το Δημαρχείο να διαθέτει κατά τις ώρες λειτουργίας του (όπως και κατά τις ώρες συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου) υπεύθυνο δημοτικό αστυνομικό που να επιλαμβάνεται αυστηρά σε περιπτώσεις εκτροπής κάποιου δημότη και να τον επαναφέρει τάχιστα στην τάξη ακόμη και απομακρύνοντάς  τον  από το χώρο.
4.    Οι δημότες να μπορούν ομοίως να απευθύνονται στον υπηρεσιακό δημοτικό αστυνομικό που θα επαναφέρει στην τάξη οποιονδήποτε παρεκτραπέντα υπάλληλο ή αιρετό.
5.    Να τηρούνται από τους εργαζομένους και τους αιρετούς οι κανόνες ευπρέπειας και διαλόγου και να επιδεικνύεται η ανάλογη προσοχή και αποτελεσματικότητα στην ανταπόκριση των υπηρεσιών και των οργάνων του Δήμου στα αιτήματα των πολιτών. Άλλως να τηρείται σχολαστικά το υπηρεσιακό δίκαιο και να επιβάλλονται στους παραβάτες υπαλλήλους οι ανάλογες πειθαρχικές ποινές.

Αυτά τα ολίγα, με την ευχή να απαλλαγεί ο χώρος του Δημαρχείου από τις σκηνές «απείρου κάλλους» που συχνά – πυκνά βιώνουμε στο χώρο του και που δεν ταιριάζουν ούτε με την ιστορικότητα του δεδομένου κτιρίου ούτε και με τη λειτουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού και ανοικτού στους πολίτες Δήμου.