Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει ένα νέο μεταναστευτικό κύμα νέων κυρίως ανθρώπων, ανάλογο με εκείνο των δεκαετιών του 50 και 60, οι οποίοι ,απογοητευμένοι από την ίδια τους τη Χώρα, αναγκάζονται να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό, με την Ελλάδα να στερείται, δυστυχώς, ικανούς και μορφωμένους ανθρώπους που θα μπορούσαν να προσφέρουν ποικιλοτρόπως.
Προφανώς ευθύνες για τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε βαραίνουν όλο το πολιτικό σύστημα διαχρονικά. Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε ότι σε αυτήν την κατάσταση συνετέλεσε καθοριστικά η γιγάντωση του δημοσίου τομέα που πραγματοποιήθηκε κατά κύριο λόγο τη δεκαετία του 80 και συνεχίστηκε και από τις επόμενες κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με τον υπέρμετρο δανεισμό που δυστυχώς ακόμη πληρώνουμε. Πελατειακές σχέσεις, αναξιοκρατία, κατάπτωση αρχών και αξιών, ορολογίες όπως «ρουσφέτι», «βόλεμα», «ωχαδερφισμός» κυριάρχησαν.
Το γεγονός αυτό γέννησε μια λανθασμένη νοοτροπία, που οδήγησε αργότερα στην εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα που παραδοσιακά αποτελούσε την «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα, η παντελής έλλειψη διασύνδεσης των πανεπιστημιακών σχολών με την αγορά εργασίας δημιούργησε στρατιές ανέργων πτυχιούχων που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Σε αυτά τα φαινόμενα ήρθε να προστεθεί η άνθηση της διαφθοράς σε διάφορους κρατικούς φορείς, αλλά και η αλόγιστη κρατική σπατάλη. Παράνομος και αναιτιολόγητος πλουτισμός ορισμένων στελεχών της πολιτικής ζωής του τόπου προκάλεσαν το λαϊκό αίσθημα. Σκάνδαλα- για τα οποία ουδέποτε έχουν αποδοθεί ποινικές ευθύνες- έχουν ταλανίσει το πολιτικό σύστημα και έχουν δημιουργήσει, δικαίως τις περισσότερες φορές, ένα κλίμα απαξίωσης απέναντι στην πολιτική γενικότερα.
Ωραιοποιημένες πολιτικές εξαγγελίες και βαρύγδουπες προεκλογικές κορώνες ξεγέλασαν και ακόμα ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό. Επιπρόσθετα, η υποχωρητική πολιτική σε μείζονος σημασίας εθνικά ζητήματα πλήγωσε την περηφάνια του ελληνικού λαού και εξέθρεψε εθνικιστικές και συνάμα ανιστόρητες διεκδικήσεις από γειτονικούς λαούς.
Στο κρίσιμο, λοιπόν, αυτό σημείο που έχει περιέλθει η Χώρα είναι κομβικής σημασίας η αλλαγή πολιτικής, αλλά και της νοοτροπίας που μας έφερε ως εδώ. Η γιγάντωση του δημοσίου τομέα επιτάσσει την παροχή ισχυρών κινήτρων σε νέους, ώστε να απενεχοποιηθεί στη συνείδηση τους η ενασχόληση με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και να στραφούν και σε τέτοιες διεξόδους, με την πολύτιμη αρωγή της τεχνολογίας και των σύγχρονων μεθόδων της.
Είναι επίσης αναγκαία η πρακτική ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα, όπως είναι η υψηλή φορολογία, η έλλειψη προγραμμάτων επιδότησης, η γραφειοκρατία, ενώ πρέπει να αυξηθεί ο ρυθμός απορρόφησης του ΕΣΠΑ που παραμένει σε χαμηλότατα επίπεδα. Χρειάζονται στοχευμένες ιδιωτικοποιήσεις και ενίσχυση του τουρισμού, ειδικά σε περιοχές με δυνατότητες περεταίρω ανάπτυξης, όπως για παράδειγμα η Βεργίνα και πολλοί άλλοι προορισμοί στον Νομό μας.
Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή της Μεσογείου και να αναπτύξει στρατηγικές συμμαχίες στην περιοχή, σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση του δεδομένου ορυκτού πλούτου που διαθέτει και που μπορεί να επιφέρει ενεργειακή αυτοτέλεια και τεράστια οικονομικά οφέλη για τη Χώρα.
Μεγάλης σημασίας ζήτημα αποτελεί η πάταξη της λαθρομετανάστευσης με καθαρές λύσεις-μακριά από κάθε αίσθημα ξενοφοβίας-, ώστε να αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη και να παταχθεί δραστικά η εγκληματικότητα. Πρέπει να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και να παραμείνουν οι «κόκκινες γραμμές» σε εθνικά ζητήματα. Παράλληλα, είναι αναγκαία η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, ώστε να επιτυγχάνεται ευκολότερα η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων.
Κομβικής σημασίας, βέβαια, είναι η επιστροφή μας στις ηθικές αξίες του ελληνισμού που παραμελήθηκαν τα τελευταία χρόνια με δυσάρεστα αποτελέσματα, η καλλιέργεια της εθνικής υπερηφάνειας και των υγιών πατριωτικών αισθημάτων, η τόνωση της ιστορικής μνήμης, αλλά και η καλύτερη γνώση της πλούσιας πολιτιστικής παράδοσης αυτού του τόπου.
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η ανανέωση των στελεχών της πολιτικής ζωής του τόπου. Θα πρέπει να αποβληθούν όσοι προκάλεσαν με τη συμπεριφορά τους ή αποδείχτηκαν αναποτελεσματικοί και να αναδειχθούν πρόσωπα που θα διακατέχονται από ήθος και νέες νοοτροπίες. Είναι ανάγκη να ενισχυθεί το «πόθεν έσχες» σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς και να καταπολεμηθεί επιτέλους η κρατική διαφθορά, ώστε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της πολιτικής. Πρέπει να μπει επιτέλους ένα τέλος στα «τζάκια» και στον άκρατο νεποτισμό, φαινόμενα που έχουν κουράσει τους πολίτες.
Ο σύγχρονος πολιτικός οφείλει να μην είναι αποξενωμένος, αλλά να είναι δίπλα στον πολίτη, όχι μέσω «ρουσφετιών» και κίβδηλων υποσχέσεων, αλλά μέσω της αναπτυξιακής πνοής που θα επιχειρεί να δώσει στον τόπο του. Οι «κολλητοί», οι «ημέτεροι» έχουν εκ των πραγμάτων τελειώσει, ενώ και οι στείρες πολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά και οι προσωπικές στρατηγικές αντιπροσωπεύουν το χθες. Θα πρέπει οι υγιείς και άφθαρτες δυνάμεις, να ενωθούν και να οδηγήσουν τη Χώρα μπροστά, σε ένα μέλλον καλύτερο, ελπιδοφόρο και δημιουργικό για τους πολίτες και τον τόπο μας.
